အထပ္ထပ္ႀကဲခ်ေျခရာမ်ား
ႏွလံုးသားေပၚျမတ္ႏိုးစြာ
သိမ္းမယ္။
ဘာေၾကာင့္ပစ္ပစ္ဘယ္ေလာက္ပစ္ပစ္
မင္းမ်က္ေစာင္းေတြအားလံုး
အခ်စ္နဲ႔လဲၿပီး သိမ္းမယ္။
ျမင္လိုက္တာနဲ႔
စံပယ္ဖူးလို စူသြားတဲ့မင္းႏႈတ္ခမ္း
မ်က္၀န္းထဲမွာ သိမ္းမယ္။
ရင္ခုန္သံေတြအေပၚ
နင္းသြားတဲ့ မင္းေျခေဆာင့္သံ
နားႏွစ္ဖက္နဲ႔ သိမ္းမယ္။
အထပ္ထပ္၀ါးထားတဲ့
မင္းပီေကေလး
ေခါင္းထက္မွာ သိမ္းမယ္။
ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ခ်ာခနဲ လွည့္အထြက္
အက်ႌၾကားက မင္းခါးသားေလး
၀င္းမြတ္စြာ သိမ္းမယ္။
မင္းေခၽြးသုတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္တဲ့
တစ္သွ်ဴးေပၚက အန႔ံေလး
အိပ္ကပ္ထဲမွာ အၿမဲသိမ္းမယ္။
အၿမဲမလစ္လပ္တဲ့ မင္းႏွလံုးသား
လပ္ရဲလပ္ၾကည့္အေတြးနဲ႔
သိမ္းမယ္။
အရမ္းခံစားၿပီး ေရးထားတဲ့ကဗ်ာေလးေပးဖတ္လိုက္တဲ့
အခါအစိတ္စိတ္အမႊာအမႊာ ဆုတ္ၿဖဲၿပီး
ဘာေၾကာင္တာလဲ ဆိုတဲ့မင္းအသံေလးနဲ႔ပဲ ထုပ္သိမ္းမယ္။
ရည္းစားတစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္အကူး
ထြက္က်သြားတဲ့ မင္းရယ္သံ
ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာ သိမ္းမယ္။
ေန႔ည ေတြးသမွ် အေတြးေတြအကုန္လံုး
မင္းသိမ္းသြားတဲ့အခါ
အႀကီးက်ယ္ဆံုး အ႐ံႈးတစ္ခု သိမ္းမယ္။
ရည္းစားဘ၀ စိတ္ေကာက္ရင္ရာထူးတက္တယ္တဲ့
ရည္းစားမဟုတ္ေသးေပမယ့္မင္းစိတ္ေကာက္ေနတာေလး
စိတ္နဲ႔ သိမ္းမယ္။
မေတြ႔မျမင္တာၾကာလို႔ ေမးတဲ့အခါဖ်ားေနတာ
အဖ်ားေတြ တသက္လံုးသိမ္းပါလား တဲ့
တံု႔ျပန္စကားလံုးမ်ားအိမ္မက္ထဲမွာ သိမ္းမယ္။
႐ိုက္ေတာ့မယ္လို႔မာန္ေစာင္ေနတဲ့
မင္းလက္ဖ၀ါးေလး
ပါးျပင္ေပၚမွာ သိမ္းမယ္။
အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔သာလိမ္းျခယ္ထားမိတဲ့
ဘ၀ေလးက်ားသစ္လက္
ငါးမန္းပါးစပ္နဲ႔တစ္ဟုန္ထိုး ဟပ္ဟပ္ေနတာ
မင္း ...ျပန္မအမ္းေတာ့ဘူးလားဟင္
သိမ္းခ်င္လို႔ပါ
သိမ္းမယ္။ ။
ေစာေ၀
Wednesday, February 20, 2008
သိမ္:မယ္ (ကဗ်ာဆရာေစာေ၀)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment